http://radiokoocheh.com/article/131339
اردوان روزبه / رادیو کوچه
موسیقی زیر زمینی در ایران در میان جوانان ایرانی از سال‌ها پیش‌تر درست در سال‌هایی که فشارهای اجتماعی در قالبی دولتی و کنترلی به خود گرفت، خود نمایی می‌کند. جایی که نسلی تازه یا شاید نسل سوم بعد انقلاب فرصت آزادی برای ارایه احساسات و ارایه دیدگاه‌های خود نمی یابد.
طغیان این نسل که نوعی اعتراض خاموش است در لباس و رنگ و موسیقی شکل می‌گیرد. موسیقی قالبی تازه به خود می‌گیرد. موسیقی زیر زمینی. یکی از قالب‌های آن نیز «رپ» است. همان موسیقی که وجودش اعتراض به اجتماع است.
رپ خوانی فارسی عمری نزدیک به ده سال دارد. خواننده‌های نسل سومی که شاید برای نسل‌های قبلی شان صدا و رفتارشان غریبه بود اما وجودشان غیر قابل انکار. آن‌ها با سبک و سیاق خود به خوانده ترانه‌هایی پرداختند که حرف از فرهنگ خیابان داشت.
چه بخواهیم چه نخواهیم این صدا بود و اینک نیز هست حتا وقتی برای کسانی مانند من نگارنده کمی غریب به نظر برسد. «سروش سیدی» یکی از این خواننده‌های نسل سومی رپ است. سروش بیش از یک دهه است که رپ می‌خواند. او قالب را به عنوان سبک موسیقی انتخاب کرده است و اینک می‌توان گفت یکی از اولین «رپر» های ایرانی به حساب می‌آید.
آن چه در پی می‌آید گفت و گویی با این رپر فارسی، سروش سیدی است در باب مشکلات و مانع‌های نسل سوم و موسیقی آن‌ها:
خواهش می‌کنم خودتان را معرفی کنید.
سروش سیدی هستم و به دلیل مشکلاتی که رپ فارسی در موسیقی زیرزمینی ایران داشت، در حال حاضر چند ماهی است از ایران خارج شدم.
دقیق‌تر عنوان کنید موسیقی رپ چه مشکلاتی دارد؟
همان‌طور که می‌دانید از نظر دولت ایران چون موسیقی رپ زیرزمینی است و به آن بد‌بین هستند آن را ممنوع کردند، از دیدگاه آن‌ها حرام است و جرم دارد. به گفته آن‌ها قوانین شرعی دارد که طبق آن قوانین خیلی از موسیقی‌ها حرام می‌شود. از آن‌جایی هم که شعرها بی‌پرده است و به زبان محاوره و خیلی رک در رپ حرف می‌زنیم و مشکلات مردم و مسایل اجتماعی را می‌گوییم، دولت را ضد این موسیقی می‌کند و آن‌ها با ما مخالفت می‌کنند.
در ایران به سبک‌های پاپ یا سنتی مجوز می‌دهند و آن هم در صورتی که رابطه‌هایی داشته باشید. اما به ما مجوز نمی‌دهند و اجازه نمی‌دهند صدای ما به گوش همه برسد. هم اکنون هم برچسب زیرزمینی را به رپ چسبانده‌اند در صورتی که همچین هم زیرزمینی نیست و رپ فارسی خیلی رشد کرده و از ده سال پیش که ما این سبک را شروع کردیم مشکلاتی داشتیم و حتا مردم هم دیدگاه بدی نسبت به این سبک داشتند، گرچه شاید الان هم همین‌طور باشد اما خیلی از قبل به‌تر شده است. دولت به ما بها نمی‌دهد. قبول دارم که خیلی‌ها کارهایی می‌کنند که درست است جلوی آن‌ها گرفته شود اما خواننده‌هایی هم هستند که استعدادهای آن‌ها کور می‌شود.
چرا فردی باید از وطن خود به جای دیگری برود تا بخواهد هنر خود را در خاک غربت خرج کند؟ ما حتا حاضر به محدودیت‌ها هم بودیم و خواستیم هر کاری دولت می‌گوید انجام دهیم اما بگذارند کار کنیم ولی نشد. من خودم بارها به وزارت ارشاد مراجعه کردم اما مجوز ندادند و نخواهند هم داد. و من شنیدم که موسیقی پاپ هم برداشته خواهد شد.
از طرفی هم شبکه‌ای برای پخش موسیقی راه‌اندازی کردند اما نمی‌شود مردم را گول زد و با پخش آن موسیقی‌ها به موسیقی خوب خیانت می‌کنند.
ما با دولت مشکلی نداریم اما دولت با ما مشکل دارد و حتا اشعار غیر سیاسی هم زیرزمینی محسوب می‌شود. از نظر آن‌ها افرادی هستند که برچسب شیطان پرست به آن‌ها زده می‌شود. ما نمی‌دانیم با چه چیزی مشکل دارند؟ با لباس پوشیدن ما ؟ با لحن ما؟
به هر حال فرهنگ رپ یک فرهنگ خیابانی است و رقص را درون خود دارد و از عامیانه حرف زدن تشکیل شده و آن‌ها با این موسیقی مشکل دارند.
مقداری در مورد سابقه کار خود توضیح دهید.
ده سال پیش وارد عرصه موسیقی رپ شدیم و کارهای زیادی ارایه دادیم. سبک ما سبک خیابانی و اجتماعی است. با اشخاص زیادی کار کردیم مانند آرش اسفندیاری، هژیر همتی و افراد دیگر و خیلی‌ها هم بودند که آن‌ها را آموزش دادیم و هر کاری که توانستیم برای رپ فارسی انجام دادیم.
موقعی که ما وارد این عرصه شدیم این راه خاکی بود و الان آسفالت شده است. خیلی‌ها به راحتی رپ‌خوان می‌شوند. یک رپ‌خوان باید ابتدا فلسفه رپ سپس قواعد تکست‌نویسی، انتخاب موضوع، سبک، استایل و لحن آن را بداند.
کارهای زیادی داشتیم که از خیلی‌های آن‌ها جواب گرفتیم اما کارهای خیلی قدیمی در آن اوایل خیلی مخاطب نداشت. اما الان کارها خوب پخش می‌شود. بعد از کنسرت آخر که در آنتالیا با اندی و کوروس بود، کارهای جدید با نام «دست‌ها بره بالا»، «همه چی جور جوره»، «با من»، «خیابان را نگاه»، «به اسم زن» (پخش مجدد) دوباره وارد بازار شده است.
